Jak zacząć mówić w obcym języku?
Wiele osób odczuwa ten strach przed popełnieniem błędu. Wydaje mi się, że to w dużej mierze zasługa nauczania języków w szkołach. Z jednej strony zdarzają się po prostu słabi nauczyciele; z drugiej strony, co chyba odgrywa jeszcze większą rolę, dzieciaki są często po prostu złośliwe lub nie umiejące utrzymać swoich emocji na wodzy. Ktoś zrobi błąd i cała klasa w śmiech. Dla niektórych to może być upokarzające lub zwyczajnie zniechęcające. To jedna przyczyna. Drugą wydaje mi się być brak wystarczająco rozwiniętej kreatywnej strony języka.
Wychodzę z założenia, że podczas nauki języka trzeba mówić już od pierwszej lekcji. I nie mam tu na myśli samego powtarzania za lektorem, płytą lub czytania w podręczniku. Należy od samego początku kształcić kreatywną stronę języka. Bierne rozumienie zawsze przychodzi pierwsze i tego się nie przeskoczy, ale jeśli polecenie brzmi, na przykład, uzupełnij czasownik
He (śpi) every day.
To nie wpisujemy tylko odpowiedzi, ale kilka wariantów, które na tym etapie możemy potrafić zrobić:
He sleeps every day. He doesn't sleep every day. I sleep every day. I don't sleep every day.
I tak dalej. W miarę nauki dochodzą następne zagadnienia i poszerzamy zadania. He won't sleep today, he didn't sleep, he hasn't been sleeping i tak dalej.
To bardzo podnosi zdolność operowania językiem. A to sprawia, że czujemy się z nim pewniej i dzięki temu łatwiej przyjdzie nam mówienie.
Należy też pamiętać, że podstawową funkcją języka jest komunikacja. Nie należy mówić "na odwal" byle ktoś nas zrozumiał (vide "po co gramatyka, wystarczą słówka"), ale jednak drobna pomyłka jest zupełnie nieznacząca, przynajmniej jeśli się uczymy języka. Nikt nam krzywdy nie zrobi, jeśli się pomylimy.
Nie należy jednak lekceważyć błędów podczas mówienia. Są trzy sposoby:
- rozmawiać dużo z nauczycielem, z native'ami, żeby poprawili od razu; niestety nie zawsze jest to możliwe
- zapamiętywać co powiedzieliśmy i potem sprawdzać czy dobrze powiedzieliśmy
- dużo słuchać, dużo czytać, z czasem sami nauczymy się wyłapywać błędy, bo po prostu usłyszymy zgrzyt. i dużo mówić!
Przede wszystkim należy pamiętać, że większym błędem jest nie mówić niż zrobić błąd podczas mówienia.
Wychodzę z założenia, że podczas nauki języka trzeba mówić już od pierwszej lekcji. I nie mam tu na myśli samego powtarzania za lektorem, płytą lub czytania w podręczniku. Należy od samego początku kształcić kreatywną stronę języka. Bierne rozumienie zawsze przychodzi pierwsze i tego się nie przeskoczy, ale jeśli polecenie brzmi, na przykład, uzupełnij czasownik
He (śpi) every day.
To nie wpisujemy tylko odpowiedzi, ale kilka wariantów, które na tym etapie możemy potrafić zrobić:
He sleeps every day. He doesn't sleep every day. I sleep every day. I don't sleep every day.
I tak dalej. W miarę nauki dochodzą następne zagadnienia i poszerzamy zadania. He won't sleep today, he didn't sleep, he hasn't been sleeping i tak dalej.
To bardzo podnosi zdolność operowania językiem. A to sprawia, że czujemy się z nim pewniej i dzięki temu łatwiej przyjdzie nam mówienie.
Należy też pamiętać, że podstawową funkcją języka jest komunikacja. Nie należy mówić "na odwal" byle ktoś nas zrozumiał (vide "po co gramatyka, wystarczą słówka"), ale jednak drobna pomyłka jest zupełnie nieznacząca, przynajmniej jeśli się uczymy języka. Nikt nam krzywdy nie zrobi, jeśli się pomylimy.
Nie należy jednak lekceważyć błędów podczas mówienia. Są trzy sposoby:
- rozmawiać dużo z nauczycielem, z native'ami, żeby poprawili od razu; niestety nie zawsze jest to możliwe
- zapamiętywać co powiedzieliśmy i potem sprawdzać czy dobrze powiedzieliśmy
- dużo słuchać, dużo czytać, z czasem sami nauczymy się wyłapywać błędy, bo po prostu usłyszymy zgrzyt. i dużo mówić!
Przede wszystkim należy pamiętać, że większym błędem jest nie mówić niż zrobić błąd podczas mówienia.
Komentarze
Prześlij komentarz